Normaltasun itxura

Berriako ibilkari blogeko sarrerari jarraipena:

Udan Israelek egindako Palestinaren kontrako azken sarraski handia puri purian zenean gerturatu zen Noa abeslari Israeldarra Gasteizera kontzertua ematera. Kasualki, Tel-Aviveko Maccabik ere Gasteizen jokatu ohi ditu Europako saskibaloi partiduak.
Euskal Herria-Palestina Sareko adituen esanetan, kontu hauekin helburu hauek lortu nahi ditu Israelgo estatuak: Normaltasun itxura ematea, irudi publikoa zuritzea eta abar.
Artikulu honetatik atera dut ondorengo testu hau:

Kirol arloan BDS mugimenduak ez du aldarrikatzen boikota talde edota kirolari israeldarren kontra, baizik eta Israelgo estatuaren ordezkaritza lana egiten dutenen kontra. Zentzu horretan, kirol taldeei boikota egin ala ez banan-banan aztertzen dugu

...

Zein da horrelako ekintzen inspirazio iturria? Eredurik baduzue ala hutsetik sortuak dira?
Esan beharra dago kirola eremu oso labainkorra dela. Kirola kirola dela esaten digute, ez dela politikarekin nahastu behar, betidanik nahastuta egon direnean. Erregimen orok baliatu du kirola bere intereserako, naziek, esaterako, arraza zuriaren supremazia adierazteko. Boikot kanpainen erreferentea Hegoafrikako apartheidaren aurkako borroka da. Garrantzia handia izan zuen errugbi talde nazionalaren aurkako kanpainak, zurien supremaziaren ikurra zen neurrian. Kirolak balio sinboliko handia du, eta bide horretatik saiatzen gara normaltasun itxura apurtzen.

...

Gure Javik, kirolari ezaguna berau, Facebooek hauxe erantzun zion bati Noaren kontzertuan inguruan:

... las estrellas mediáticas israelís, como puede ser Noa, Mayumana o el mismo Maccabi de Tel Aviv son las mejores herramientas de propaganda que tiene Israel para dar un aspecto de "Normalidad" ante la comunidad internacional. Y lo usan. Noa es una más y ella no ha destacado realmente por su oposición al régimen colonizador por apartheid del estado sionista de Israel. El articulo del mundo que comentas, además de ser de hace más de 5 años, no dice nada del problema real que se vive allí. El boikot político, cultural y económico es una iniciativa a nivel internacional apoyada por muchos colectivos y por gente con mucho prestigio. Hace unos cuantos meses el mismisimo Stephen Hawking (actualmente el físico de mayor prestigio en el mundo) se negó a dar una conferencia en Israel. Esta iniciativa funcionó para combatir el apartheid en Sudáfrica y poco a poco dará su resultado para acabar con el apartheid que se vive en Palestina

...

Te pongo un ejemplo:Imaginemos una cantante Sudafricana, blanca y de prestigio internacional en tiempos del régimen del apartheid. Va a dar un concierto en tu pais. ¿Irias a un concierto suyo sabiendo que no admite los crímenes e injusticias que ocurren en su pais? Ahora imagínate que esa cantante es Alemana en tiempos de la Alemania nazi, ¿harías lo mismo? En regímenes como el de Israel (colonialismo puro y duro), el no decir nada te convierte en abanderado y cómplice de sus políticas

Pentsatzen dut nahiko ondo adierazita dagoela ez dela pertsonaren kontrako boikota, baizik eta ordezkatzen duenari maskara kentzea dela helburua.

Perspektibatik gauzak argi ikusi baditugu... ba orain goazen kakatzara!

Euskal Herrira ekarrita

Euskal Herrian gaudela, egin dezagun Rolen joku bat: Ordeztu dezagun Israel Espainiagatik, eta EH Palestinagatik. Ordeztu ditzagun Maccabiko jokalariak espainiako selekzioko jokalariengatik...

Bai, badakit matizazio asko daudela, baina, ikusten da ideia?

Adibidez, atzerrian munduko futbol txapelketa normaltasunez jokatzen duten bitartean, herri galdeketa bat egitea demokraziaren kontrakoa dela esaten dute, are gehiago, Eskozian arazorik gabe termino beretsuan egin denean!

Aiii, hori bakarrik balitz... Haritik tiraka jarraituko bagenu, zenbat eta zenbat giza eskubide hurratu dituen Espainiak euskal herritarrokin?

Ni horren biktima izan naizela gogoratzen dut, polizia kontrol batean euskalduna izate hutsagatik jipoitu gintuzten hura datorkit batez ere gogora.

Sasoi batean Intxaurrondo oso ezaguna egin zen. Gaur egun zuzenean Madrilen eramaten dituzte, eta han egiten omen dituzte lehen hemen egiten zirenak.

Egunotan jaso dugu notizia on bat, Egunkariaren auzia behin betikoz itxi dela, baina honekin zuzenean datorkit orduan bizitakoa, Egunkari euskaldun bakarra itxia, zuzendari eta goi karguek tortura ankerrak salatu zituzten, eta orain auzia artxibatu da.

Imagina dezakezu, adibidez, zuek lan egiten duzuen lantegiko zuzendaritzako kideak, ondoren artxibatuko den kausa batengatik inkomunikatuta eduki dituztela, eta inkomunikazioak sortzen dituen egoerak pairatu dituztela tratu txar ankerrenak salatzeraino? Normaltasun itxura eman nahia ez da debaldekoa Espainian!

Baina, zer gertatzen da torturatzaile salaketak jaso dituztenekin?

Ez naiz ari Noa edo Maccabiko jokalari "zibilez" (Zibil hitza ez zait gustatzen, hitz militarra delako, zibilak eta militarrak ezberdintzen dituelako, militarrak zenbaki bezela tratatzen dituelako). Tortura salaketen aurrean ezer egiten ez duten epaile eta abarrez gain, kasu honetan espainiar indar okupatzaileetan zentratu nahiko nuke.

Eta zergaitik ez, ez bakarrik lurraldetasun arazoetan, etxegabetze edo beste kontu askotan poliziak ez ditu herritarrak babesten, eliteko lapurrak baizik.

Nola lortzen dute normaltasun itxura?

Testuaren haserara bueltatuz, argi daukate normaltasun itxura emateko beharra daukatela, irudi publikoa zuritzea alegia. Eta horretarako bide bat, hain modan dauden mendi lasterketak. Eskaparate ezin hobea jende artean nahasteko!

Zein da bidea? Ba eliteko kirolariak fitxatu eta gorputz armatuen izenean korri dezatela.
Iraupen eskia egiten nuenean ezaguna izan zan Euskal Herriko gazte baten fitxaketa; iraupen eskitik bizitzen jarraitu nahi bazuen Guardia Zibilean sartzea beste alternatibarik ez zioten jarri federazioan!

Baina nola liteke hori posible! Herri bat ordezkatuko duten kirolari profesionalek federaziotik egin beharko lukete bidea!! Baina hemen ondasun publikoen desbideraketa bat dago, federazioarentzat izan beharko litzateken dirua gorputz armatuetara joaten ari delako, eta ez kasualki!

Justifikazioak
Hau justifikatzen dutenek diotenez, erreskate taldeetan jarduten dutela eliteko kirolari hauek, erreskateak egiteko beharrezkoa bait da sasoian egotea.

Horra arte ados, gauza bat da sasoian egotea, baina bestea munduko lasterkari onenen artean egotea! Nire esperientzia apaletik, ondorio hauek ateratzen ditut: Eliteko kirolaria taupada oso altuetan ibiltzeko prestatua dago, pisurik gabe ibiltzera, giharreak eta gantza limitean zaintzera, beroketa eta luzaketa saioak egitera, eta entrenamenduak egunero egunero errespetatzera... Entrenamendu kargek sarri giharreak eta zuntzak lesioen mugan edukitzera eramaten dituzte.

Konparazio baterako, bat formulako ibilgailu bat bezela, horretara dago espezializatua; adibidez, gurpilen geometriak indar asko egitera ohituta daude norabide batean, baina beste norabide batetako kolpe txiki batek gurpilaren euskarriak hautsi ditzake oso erraz. Ez dakit ideia ondo azaldu dudan... esan nahi dudana da nere ustez momentu berean ez direla konpajinagarriak munduko lehena izatea kirol mailan eta erreskate bat egiteko pertsona aproposena izatea.

Beste kontu bat da erreskateetan ibiltzen direnak kirolari onak izan behar direla eta lasterketetan leihatzea ere positiboa litzatekela sasoia mantentzeko.

Nik lan bat daukat eta afizio bat. Neri lanetik lasterketa batetara joatearren ez didate izenematea ordaintzen (bai, mailarik ere ez daukat, egia da). Beno, demagun lasterkari ona naizela, tipo Javi, eta lanetik eskaintza bat egiten didatela lantegiaren izenean parte hartzeko lasterketetan. Zalantzarik gabe Marketineko gastu bat litzateke.

Baina gorputz armatu batetaz ari garenean, bezero edo eroslerik ez daukan erakunde publiko baten marketinaz ari gara. Beraz, zergaitik Marketina ez badu salmentarik egin behar? Argiago ezin da esan, irudia garbitzeko!

Eta zergaitik egiten dituzte gorputz armatuek erreskateak? Leku askotan (gero eta gutxiagotan egia esan) suhiltzaileek egiten dituzte erreskateak, horretarako bideratuak eta prestatuak omen daudelako. Istripu batean adibidez, suhiltzaileak iristen direnean, agintea beraiek hartzen dutela ulertua daukat, poliziaren gainetik.

Orduan, galdera bera, zergaitik gero eta gehiago nahi da gorputz armatuak sartzea erreskateetan?

Baina, poliziak reskateetan aritzea txarra al da?

Ba Berrian agertutako notizia honen arabera, ez da egokiena. Osakidetzakoek diotenez, badirudi SOS deiak-ek lehentasuna ematen diola Ertzantzaren helikopteroari, nahiz eta zauritu bat dagoenean medikua behar, eta ertzainen helikopteroak ez eduki medikurik. Are gehiago, behar ez denean ere ateratzen dutela helikopteroa dio. Noski, gero erreskateak kobratzen hasi nahi dute.

Gozategik esaten zaban, bai, Ertzainek erosi dute kriston helikopterua...

Bestelako pellokeriak
Eztabaida honetan, entzun izan dut baita ere lasterka aritzen den horrek ez duela inor torturatu edo fusilatu, adibidez. Hau oinarrizko kontzeptu bat da, errepresioa jazarpen sistematiko bat da pertsona multzo jakin baten kontra. Jazarpen horretan bakoitzak bere funtzioa betetzen du, batek torturatzen duen bitartean, beste batek atea zaindu behar du. Garitan dagoenak ez du torturatzen, argi dago, baina bera gabe seguruenik barrukoak ere ez luke egingo, eta epaileak beste aldera begiratuko ez balu ere ez luke egingo. Noski, atzetik dator irudia garbitu behar duena, baina talde berean

Zer egin dezakegu?

Eta parentesiak isten, israeldarren jokua ikusten badugu, nola ez gara espainiarren jokua ikusteko gai? Beste era batetan esanda, zer dago gure esku egoera honi buelta emateko?

Seguru bere garaian Hegoafrikan Apartheidarekin bukatzeko erremintak egun Israelen kontrako kanpainan ere aplikatzearekin gehienok ados egongo gerala; BDZ (Boikota, Desinbertsioak eta Zigorrak). Zergaitik ez dugu gauza bera aplikatzen Euskal Herriaren duintasunagatik?

Adibidez, penaz ikusi nuen Mendaroko txirrindulari taldeak Kilimon Trail lasterketara Guardia Zibil bat eta Militar bat gonbidatu izana, eta are pena gehiagorekin gure herriko euskara hutsezko Barren astekarian propaganda egitea

Anderrek ondo esaten zuen bezela, zer pentsatuko dute bide bazterretan agertu direnen senitartekoek, edo intxortakoenek? Zer pentsatuko ote dute Egunkaria auzian torturak salatu zituztenek? Barrenen bertan 2014/10/17an hauxe argitaratu zuten:

Joan Mari Torrealdai:

… leku honetan bertan sartzen naizen aldiro ere, Guardia Zibilaren presentzia bizi-bizia sentitzen dut, hemen ibili zirelako nire artxiboetan, eta gogoratzen dudanean gu atxilotzera nola etorri ziren eta ondoren jasan genituen tortura guzti haiek...

Ainara Argoitiak:

...Nola ahaztu, esate baterako, inkomunikazioak abaildutako Martxelo Otamendik kartzelatik irten berritan, negar zotinka, torturak salatu zituenekoa, eta nola ahaztu espetxeratu eta bost bat urtera Joan Mari Torrealdairi berari lehenengoz tortura berba entzun nionekoa...

...eta gogoan baita ere Kontseiluak eta Egunkariko langileok martxoaren 13rako antolatu genuen Elkartasun Egunaren bezperan, Itziarren, guardia zibilek alto eman zidaten eguna. Egunkariaren aldeko materialez josita neraman autoa Debabarrenean banatzeko eta herritarrek emandako dirutza handia, bonotan. Sekula ez dut horrenbeste beldurrik pasatu. Batek daki zenbat urteko zigorra eska zezaketen guretzat, auskalo zer leporatuta...

… Estatuaren eta Guardia Zibilaren paranoien biktima izan da Egunkaria ere...

 Nere helburua ez da inor salatzea, pekatutik libre dagoenak bota dezala lehenengo harria! Baizik eta kontzientzia piztea da nere xedea. Behin kontzientzia piztutakoan, etorriko da boikota, baina ikusten dugunez, momentuz bide luzea daukagu aurretik!