Eskerrik asko Andoni!

Lameteoqueviene-tik hartutako argazkia

Umetatik eskiatzeko zortea euki dot. Iraupen eskixa itxen naban, baina mendizalia izaki, iraupen eskixen mugetan ezin konformatu. Mendiko eskixa probatu nabanetik zeharo katiatu nintzan. Ahal izan nabanian bigarren eskuko materiala erosi, eta urte berian Gipuzkoako txapelketako B ibilbidera jun nintzan lagun batekin. Pare bat urteren buruan Mendi eskiko euskal herriko txapelketa egitera animatu nintzan, oinguan distantzia luzera, bukatuko naban jakin gabe. Estrainakoz bi egunetako proba izan zan Derby 3000rekin batera.

Hurrengo negurako, burua bero bero eginda, federaziotik gabonetan antolatu zaben mendi eskiko ikastaruan izena eman naban.

Han agertu, taldiak osatu, eta esperientzia pixkat geneukanok Andoni irakasle eukitzeko zortia euki genduan 4 egunez. Zalantzarik gabe, ikastaro hark inflexio puntu bat jarri zaban nere bizitzan.

Eskixagatik bizi zaban pasiua transmititzen zaban Andonik. "Eskiatzea kuadro bat margotzea bezelakoa da, mendi bat ikusten duzunean imajinatzen dezu igoera hortik egingo det, Z perfektu batzuk margotuko ditut. Ondoren jeitsiera beste lepo hartatik, S jarrai batzuk. Ze ederra geratuko dan!" Mendi batetara begira jarrita horixe sentitzen zaban.

Ikastaro haietan mendiko segurtasunan inguruan asko ikasi genduan. Urte batzuk lehenago alpinista ona izatetik, azken urtetan eskixekin eta lasterketan ibiltzen zan. Klasikuek esango dabe bi estilo kontrajarrixak dirala alpinismua eta lasterketak, baina Andoniren esanetan ez zan konpetentzia, bi alorrak uztartzen zitxuan eta. "Alpinismoari mendi eskiko lasterketetako gauza batzuek segurtasuna ematen diote, bizkortasuna, arintasunagatik neke gutxiago jasatea, eta beraz, istripu bat izateko edo eguraldi txarrari ospa egiteko aukera gehiago dauzkazu."

Elur klase ezberdinak, elurjausi ezberdinak, ARVAren erabilera, gainontzeko arriskuak mendixan eta abar luze bat errepasatu genituan. Materialan inguruan ere asko ikasi genduan. Asko zakixan eta urtien buruan ikasi zaban guztixak erakusten saiatzen zan beti, ez zuan ezer ere gordetzen beretzat. Botak, eskixak, fokak, motxilak... nola tuneatu, nola hobetu materiala dirurik gastatu gabe...

Akordatzen naiz egun batian ikastaroan barruan alpino egitia tokatu zitzaigula. Banan banan kuña egiteko esan zigun.

-kuña? Baina talde aurreratuena gera!

-Bai, bai, kuña, oinarrizko biraketa. Ea zenbatek egiten duzuen ondo

Hasi ginan, eta taldeko inork ez zuen ondo egiten!!! Goiz erdi kuña egiten pasa genuen Luz-eko pistetan (ze lotsa, lagun guztiak handik, eta gu kuña egiten eta gaizki egiten genduala gainera! kar kar kar). Ondoren trabesiako eski arin eta zuzenekin nola karbeatu erakutsi zigun eta egunaren bukaerarako hasi ginen pistaz kanpo ateratzen. Forfaita ordainduta eduki arren, egun horretan ez genuen askorik eskiatu, baina teknika pila bat ikasita ikasgai ezin hobea eman zigun. Ordutik beti ibiltzen naiz pistan fijatzen nork eskiatzen duen ondo eta nork ez, eta egia esan, oso jende gutxi dago ondo eskiatzen duena pistako material oso ona (eta ondorioz ondo eskiatzeko erraza) eduki arren. Ni behintzat, oraindik orduan ikasitakoa praktikatzen saiatzen naiz.

Orduan egindako lagunekin sarri juten naiz eskiatzera, ikastaro hark ere horretarako balixo izan zaban. Hiru edo lau urtetan jun ginan urtero urtero ikasteko eta lagunekin egoteko ilusioz eta trabesiako eskixaz berba itxeko gogoz ikastaro horretara, irakasle ezberdinak ezagutu eta lagun gehixo itxera.

Eta noski, Pierra, Pierra Menta, lasterketen lasterketa. Zenbat berotzen zigun burua Andonik. 

Bai, bai, gogoak dauzkana iristen da Pierra bat egitera! Merezi du, lasterketen lasterketa da, mendiaren esentzia, ibilbideak ondo trazatuta, jeitsiera ikaragarriak, aristak... Ikusiko duzue zuetako batzuk ere nola iritsiko zareten haraino

Berak ez zuen esaten, baina ikusi dudanaren arabera, 2001 urtean iritsi ziren estrainekoz Euskaldunak Pierrara, eta nola ez, Andoni izan zen horietako bat Imanol Ollaquindiarekin batera.

Eta Andonik esanda bezela, gu ere iritsi ginan 2010. urtian! Hein handi batian berari zor diogu haraino iritsi izana. Eta urrutira gabe, han zabilen Andoni markatzaile lanetan. Egunero kriston palizak hartzen zituzten. Lasterkariok 4 egunen buruan 10.000m egiten bagenituen, hauek 12.000 inguruan ibiltzen dira, baina gainera traza zabaltzen, sokak jartzen, banderinak jartzen... eta ondoren kentzen. Markatzaileena beste liga bat da zalantzarik gabe.

Goizian goizo urtetzen ziran markatzera, gero ibilbidian ikusten genitxuan animatzen. Gu azkenetarik iristen ginan etapa bukaerara, baina Andoni eta Iker gu baino beranduago iristen ziran, eta batzutan batera bazkaltzeko aukera eukitzen genduan, eta noski, hurrengo egunekoaren berri ematen zigun.

Trazadore esperientzian berri ere jaso genduan gabonetako ikastaruan; elurretan bide bat ondo nola zabaldu erakutsi zigun. "Mendian ikusten dira traza zuzenegiak goruntz eta pena bat da jendeak ez jakitea traza onak egiten. Lehena doana sasoi hoberenean joaten da eta malda handiena hartuta zuzen irekitzen du. Bigarrenetik aurrera zapaltzearen ondorioz izoztu egiten da bidea. Atzeren datorrena izaten da laguntza gehien behar duena eta horri malda handiena izoztuen pasatzea tokatzen zaio. Ondorioz, indar gehiago erabili behar izaten du, eta horrek are gehiago nekatzen du!

Hobe da malda konstantea egitea. Lehenak irekitzen du bidea malda zaintzen, bigarrenak eski arteko elurra beheko markara bota behar du bi eskiak altuera berean geratzeko, eta hirugarrenak bukatzen du traza. Ondoren datozenek autopista bat dute irekita."

Garai hartan F1 botak ziren trabesiako botetan punta puntakuak. Ikusi bihar zan nola zeuzkan tuneatuta Andonik, Italiatik ekarritako pieza bat jarrita. Kendu lengueta, Alperrik dago eta! Zen lehenengo esaten zizuna, kar kar kar. Gero arkoko goma zatia kentzea inoiz egin duen tontakeri handiena izan dela aitortzen zuen: 20 gramo kentzeko, ez zuen merezi!

Nik nere botekin pieza batean arazoak neuzkan, eta bere pieza zaharrak eman zizkidan arratsalde batean Donostian. Joe, ezagutu berri ginan, eta bai detallea bere partetik!

Altitoy gaur egun ezagutzen dogunaren lehenengo edizioa etorri zen ondoren. Lehenengo edizioa izan arren, dagoeneko lasterketa ikaragarri bat zan. Ibilbidearen dotorezia, alpinotasuna, antolakuntza... ia ia dena izan zen ezin hobia, ordutik hona urtero egon den arazoa izan ezik, eguraldia

Halere, urtero demostratu daben bezela, eguraldi txarra aukera berri bat zan eurentzat, eta beti asmatzen zaben bide alternatibo eta polit bat, eta lasterketa bikain bat urten zan beti.

Akordatzen naiz beste urte batian sekulako elurtia botaala, danok suspenditxuko zala pentsatzen, eta Andonik oholtzatik esan zabanian Luz herritik urtengo zala lasterketa, euren ametsa beteaz

Ametsa bai, baina lana ere bazeukan atzetik. Altitoy guztien ondoren zorionak ematera joan izan naizenean, lur jota, neka neka eginda ikusi izan dut, dena emanda eta hustuta! Lorik egiten ote zuen lasterketaren bi egunetan? Eta aurreko astean? Eguraldi aldakor parteak ikusten soilik nahiko zoramen!

Zeozer azpimarratu edo rekalkatu biharko banaban, Andonik euki duan bisiua izango litzateke. Haseratik ikusten zaban Piri Menta, edo Pierran mailako lasterketa bat zala berak nahi zabana, eta horrek egingo zabala lasterketa hau piriniotako garrantzitsuena eta punta puntako europa mailan. Argi zeukan 2 egunetako lasterketa teknikoa egin behar zuela, eta 4 egunetakua ere bihurtu nahi zabala zioen, beti ere ibilbide alpinoekin.

Gainera, A eta B ibilbideak uztartzen zituen, lehena etapa luze luzeekin, eta bigarrena etapa laburragoekin (baina lasterketa normal batetako A ibilbidea bezain luzea), eta ibilbide zailtasun eta dotorezia berarekin. Horregatik zen berezia Altitoya, denok bukatzen genuelako gure indarren mugan, baina ikaragarri pila disfrutatuta, hau da, ez zara punta puntakoa izan behar Altitoy bat egiteko, B ibilbidea jende askoz gehiagorentzat zabaltzen delako.

Altitoy egiten dan bailarari garrantzia eman nahi izan dio haseratik, Toy bailarari hain zuzen ere, bailara honen garapenean lagungarri izango delako, Areches-Beaufort-en pasatzen den bezela.

Horregatik zeuzkan lagun asko Toy bailaran, eta horregatik iritsi dira hainbeste dolumin handik. Pertsona berezia eta oso maitatua zen han ere Andoni.

Guretzat zortea da Pierra moduko lasterketa bat etxe ondoan egin ahal izatea, izenematea bermatua edukitzea, eta beste lasterketa garrantzitsuetan hanka bat barruan edukitzea Grande Course txartelari esker.

Pena hainbeste lan frutua ematen hasi denean ezingo diogula zuzenean eman zorionak. Halere, ziur nago Andonik hainbeste ametsetan egin zuen Midiko itzuliaren ibilbidea ere laister egingo dugula, dagoen lekuan dagoela hor egongo dela esku bat botatzen.

Lehenengo Antxon, ondoren Karolo eta orain berriz Andoni, hau galera mendi eskiarentzat. Bakarrik ez dira egongo behintzat, 2007 urteko pierran bezela, Karolok badu berriz ere bikotea lasterketetarako, eta Antxon ere bertan izango dute lasterketa antolatzen eta ondoren elkartean afaria prestatzen!!!

Ez eduki presarik, egunen batean denok berriz eskiatuko dugulako, eta bitartean, erakutsitako bideari ekin!